De nood aan regulering van de huurprijzen!
Bijgewerkt op: 10/12/2025
Toegang tot een betaalbare en kwaliteitsvolle woning is van uitzonderlijk belang, want slechte huisvesting is een oorzaak van energiearmoede.
Zonder regulering van de huurprijzen zal de noodzakelijke energierenovatie van woningen echter tot hogere huurprijzen leiden.
In Brussel zijn er amper nog betaalbare woningen te vinden. Meer dan 56.000 mensen wachten wanhopig op een sociale woning, terwijl de prijzen op de privéhuurmarkt maar blijven stijgen.
Uit angst om niets te vinden, durven huurders hun woning vaak niet te verlaten, ook niet als die in slechte staat is en/of een onredelijke huurprijs heeft.
Door het gevoel van straffeloosheid blijven sommige verhuurders woningen tegen buitensporige prijzen aanbieden. Huisjesmelkers profiteren hiervan door zeer ongezonde woningen te verhuren.
Huisvesting neemt een alsmaar grotere hap uit het gezinsbudget. Voor de armste 10% van de huishoudens gaat het om tot wel 45% van hun inkomsten. Door de torenhoge huurprijzen worden er jaarlijks meer dan 4.000 uithuiszettingen uitgesproken, meestal omdat de bewoners hun huur niet kunnen betalen. Dit komt neer op 11 uithuiszettingen per dag!
De bestaande maatregelen, zoals huur- of herhuisvestingstoeslagen, schieten ruimschoots tekort. Sterker nog: zolang de huurprijzen niet gereguleerd worden, werken zulke maatregelen de stijging ervan alleen maar in de hand.
Een eerste, recente poging in Brussel om de huurprijzen te reguleren, bestond erin dat de vrederechter zogenaamde ‘buitensporige’ huurprijzen kon herzien. Hoewel het om een vrij beperkte vorm van regulering ging, werd ze onmiddellijk gehekeld door bepaalde eigenaars, vastgoedmakelaars en bouwondernemingen.
We zijn trouwens van mening dat de toekomstige strategie voor de renovatie van woningen een goede hefboom kan zijn om een aantal huurprijzen te reguleren. Zo zouden verhuurders na de ontvangst van renovatiepremies verplicht kunnen worden om zich voor de latere huurprijzen aan een overeenkomst te houden. Dit voorstel werd afgelopen zomer samen met een aantal andere Brusselse leden van de werkgroep rond renovatie en sociale kwesties van de Alliantie Renolution gelanceerd in de vrijbrief ‘Les enjeux sociaux de la rénovation du logement à Bruxelles – Vers une politique énergétique plus sociale’ (de sociale uitdagingen van de renovatie van Brusselse woningen – Naar een socialer energiebeleid).
Het kan namelijk niet de bedoeling zijn dat eigenaars een deel van de renovatiekosten aan het gebouw doorberekenen aan hun huurders. In veel gevallen gaat het om werkzaamheden die absoluut noodzakelijk zijn voor het wooncomfort van de huurders. Het argument dat de huurder op die manier van een lagere energiefactuur geniet, gaat niet helemaal op. Analyses van de SILC-enquête tonen namelijk aan dat de energie-uitgaven niet per se dalen als de kwaliteit van de woning stijgt, maar dat het eerder om een garantie op een minimum aan comfort gaat[1]. Bovendien is het onaanvaardbaar dat de huurprijzen opgetrokken worden in een gewest waar een overgrote meerderheid amper een betaalbare woning vindt, terwijl de eigenaar het pand energiezuiniger maakt en daarmee de verkoopwaarde van het pand verhoogt (en dus meerwaarde creëert bij een eventuele verkoop).
[1] Een Vlaamse analyse van 122.000 woningen toonde aan dat het theoretische verbruik (zoals geschat volgens het EPB) absoluut geen indicatie is van het werkelijke verbruik van de huishoudens in deze woningen. Deze vaststelling, die bevestigd werd door de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven, toont duidelijk aan dat de effecten van woningrenovatie kleiner zijn dan verwacht op het vlak van energieverbruik. Zie ook https://www.ccecrb.fgov.be/p/nl/1296/woningrenovaties-dringend-nood-aan-bewustmaking-duidelijke-informatie-en-uniforme-regels
